W tę mistyczną noc Bożego Narodzenia, Słowo Boże stało się ciałem i zamieszkało między nami. Kościół woła w modlitwie: Dzisiaj się Chrystus narodził, dziś się objawił Zbawiciel, dziś śpiewają Aniołowie, radują się Archaniołowie, weselą się sprawiedliwi, przebaczenia dostępują grzesznicy, do życia wracają poganie. Chwała na wysokościach śpiewają radośnie Aniołowie i głoszą "pokój ludziom, których Bóg umiłował.

Radujmy się i my z Narodzenia Pana, radujmy się bo przynosi nam obietnice wiecznego życia Niech nas przenika blask Wcielonego Słowa, niech objawia się w naszych czynach: sprawiedliwość, miłość, dobro i pokój!

Bożonarodzeniowa radość niech towarzyszy nam w liturgii Kościoła, w obrzedach i spotkaniach rodzinnych, jest to czas szczególnej proklamacji rodziny i szczęścia domowego ogniska. Rodzina Święta przekonuje nas że radość z Norodzenia Chrystusa można czerpać w różnych okolicznoścuiach. Boży Syn narodził się w największym ubóstwie.

W Krakowie mszą świętą o godz. 9 odprawiona przez ks. kardynała Stanisława Dziwisza rozpoczęto uroczystiosć Bożego Ciała z główną procesją. Zeszła ona bramą herbową do ul. Podzamcze, a następnie ulicą Grodzką do Rynku Głównego.

Ołtarze stacji procesyjnych usytuowane były przy kościele św. Idziego (przy Krzyżu katyńskim), przy kościele św. Piotra i Pawła, przy kościele św. Wojciecha i przed Bazyliką Mariacką.

Tematem rozważań przy poszczególnych ołtarzach było nauczanie bł. Jana Pawła II. Tegoroczna centralna procesja Bożego Ciała, jak i wszystkie parafialne procesje w Archidiecezji Krakowskiej, tak jak majowe uroczystości ku czci św. Stanisława Biskupa i Męczennika, były kolejnymi etapami dziękczynienia Bogu za dar beatyfikacji Jana Pawła II, za świętość Jego życia i apostolskiej posługi.

Czas Adwentu przygotował nas na czas Świąt Bożego Narodzenie. Przeżywamy narodzenie z Dziewicy Maryi Bożego Syna, w Betlejem! Bóg wypełnił obietnice, stał się człowiekiem i zamieszkał wśród Nas. Cieszmy się Jego bliskości i wychwalamy Pana Boga, za Jego niepojęty Dar!

Święta Boże Narodzenie to w polskiej tradycji czas radosnego świętowania. Sprzyja temu i czas i pora, krótkie dni, długie wieczory. Zwane świętymi! Refleksją obejmujemy mijający rok, dziękując za dobro, którego doświadczyliśmy, za życzliwość i miłość. Czasem nasze serce rani zło i ból, także obecny w naszym życiu. Lekarstwem na zranienie jest przebaczenie! Lekarstwem na zło trwanie w dobru, z jeszcze większa siłą! Bóg zawsze może zło w dobro przemienić, ujęty nasza wiernością. On jest Wszechmogący! Mija czas i my przemijamy wraz z nim, czego doświadczamy szczególnie teraz w kończącym się roku, a także wtedy gdy żegnamy tych, którzy odeszli. W tym przeżywaniu ludzkiej egzystencji, szczególnie w dniach takich jak te, naznaczonych blaskiem Bożego Narodzenia. Przeżywanych we wspólnocie rodzinnej i wspólnocie wiary, nadzieję budzi niezwykłość, tego zdarzenia, które odmieniło niebo i ziemię. W Centrum tego wydarzenia obecna była Najświętsza Panna, Matka Wcielonego Słowa, Jezusa Chrystusa. Niech Ona Najświętsza Maryja prowadzi nas po ścieżkach wiary i ścieżkach życia, szczególnie teraz kiedy przeżywamy tajemnice Narodzenie Jej Syna. Błogosławieństwa Bożego i licznych darów Opatrzności, dla naszych rodzin, wspólnot i całej Ojczyzny.

Wielka cisza nocy Narodzenia Bożego Syna, podprowadza nas o ile wyciszymy nasze serca, do zrozumienia wagi tego wydarzenia, które było kosmicznym przełomem. Wydarzeniem będącym czymś na kształt drugiego stworzenia świata, godziną zaangażowania całego stworzenia. Bóg stał się Człowiekiem, a całą naturę przeniknęło tajemnicze drżenia.

Tajemnica Bożego przyjścia na ziemię, dokonała się w wielkiej, dramatycznej ciszy. Od tej chwili ludzki los przestał być taki, jaki był, bo Bóg stał się jednym z nas. W Betlejem jak mówi święty Paweł „objawiła się łaskawość naszego Boga i Jego miłość do człowieka”. Czy wobec tego można nie zamilknąć ze zdumienia? Betlejem to szmer łagodnego powiewu Boga, który przyszedł na ziemię na paluszkach, jakby prosząc o wybaczenie, że nas odwiedza, usiadł przy nas, powiedział parę nie hałaśliwych słów prawdy, umarł i wstąpił w tę wielką ciszę, która trwa od dwudziestu stuleci. A cisza ta była miłością..

Na sianie Bóg się dał położyć Nie gardząc nędznym stajni żłobem. I Ten, co żywi rzesze ptaków, Drobiną mleka był karmiony.

Czytelnikom którzy zaglądają na prowadzoną przez mnie stronę internetową „Dom na Skale” życzę w imieniu własnym i moich najbliższych radosnych Świąt Bożego Narodzenia, opromienionych blaskiem Bożej Dzieciny. To Jezus jest światłem życia, kto za Nim idzie nie będzie chodził w ciemności.

Niech czas świątecznych, rodzinnych spotkań, uczestnictwo w liturgii Kościoła, utwierdzają na szlakach światła. Niech pozwolą doświadczać mocy Nowonarodzonego Jezusa, który może odmienić nasze życie, również w jego wymiarze społecznym i narodowym.

Obok Jezusa przy żłóbku jest Najświętsza Matka i Święty Józef. Niech oni pokazują nam jak zachować godność ludzką, dobro i piękno. Oby nasza wspólna Ojczyzna, była miejscem w którym buduje się przyszłość. Bóg jest gwarancją naszego ocalenia. Złóżmy w nim naszą nadzieję.

O północy w Uroczystość Narodzenia Pańskiego, w farze św. Zygmunta koncelebrowana była msza święta pasterska. Koncelebrze przewodniczył ks. kan. Adam Radzimirski. Kazanie głosił ks. Bogusław Mleczkowski. Eucharystię poprzedziło czuwanie poprowadzone przez młodzież ze strefy JP II. Pasterka to pierwsza Msza Święta w Święta, ale jednocześnie przedłużenie i dopełnienie Wigilii, która w kulturze polskiej jest szczególnym czasem, nocą w której ludzie jednoczą się w osobliwym związku serc, którego znakiem są kulturowe symbole: dobre życzenia, łamanie się opłatkiem, puste miejsce przy stole, a nawet wigilijne potrawy.

Cały okres świąteczny, który dawniej trwał aż do Święta Trzech Króli, nazywany staropolskim obyczajem Godami, to czas niezwykłego nastroju, promieniującej radości i ciepła. Tajemniczego oczekiwania, prezentów i życzliwości. Uroku dodają udekorowane domy, ulice i sklepy migoczące światełkami choinek.

Zygmunt Gloger w Encyklopedii staropolskiej ilustrowanej tak opisuje te „Gody” i wyjaśnia ich nazwę: „ Lata ery chrześcijańskiej liczyły się od dnia narodzin Jezusa Chrystusa. W dniu Bożego Narodzenia „styka się” rok stary z nowym, czyli w mowie dawnych Słowian dwa „gody”. Stąd powstała nazwa pierwszego miesiąca po tych godach „styczeń” i nazywanie Świąt Bożego Narodzenia „Godami”. Jakoż naród polski przez długie wieki inaczej świat tych nie nazywał, a choć klasy wyższe i literaci zaniechali używania tej nazwy w XVIII wieku, to jednak naród polski, jako największy konserwatysta w rzeczach narodowej mowy i obyczaju, dotąd Boże Narodzenie tylko Godami mianuje. {…} U ludu naszego „Gody” znaczą czas Bożego Narodzenia do Trzech Króli, w których wszystkie wieczory nazywano „świętemi”, wystrzegając się podczas tychże wszelakiej pracy, a tylko spędzając czas na wzajemnych odwiedzinach, ugaszczaniu i śpiewaniu prastarych pieśni, które duchowieństwo postarało się zastąpić jasełkami i kolędami o narodzeniu Jezusa Chrystusa. {…} Ponieważ dwie takie uroczystości, jak Boże Narodzenie i rozpoczęcie Nowego roku, uczyniły Gody najweselszą uroczystością doroczną, ucztowanie to zatem nazywano od godów „godowaniem”, a wyraz „gody” stał si e synonimem każdej biesiadnej uczty, zwłaszcza weselnej.

19 czerwca przypada Uroczystość Bożego Ciała. W tym roku procesja w szydłowieckiej parafii św. Zygmunta, przejdzie nietypową trasą, ulicami: Kamienną, Folwarczną, Kolejową, Wschodnią, Iłżecką i Kielecką. Ołtarze maja być ustawione: przy krzyżu na rogu ul. Kamiennej i Folwarcznej, drugi na ulicy Kolejowej przy Centrum Biblioteczno-Multimedialnym, trzeci przy skrzyżowaniu ul Wschodniej i Iłżeckiej i ostatni tradycyjnie na Rynku Wielkim, przy pomniku Tadeusza Kościuszki. Poniżej zamieściliśmy galerie zdjęć z przygotowania i ustawienia ołtarzy oraz strojenia posesji.

Przygotowaniem i zestawieniem ołtarzy zajmują przeważnie te same osoby, co w ostatnich latach, wywodzące się z kościelnych stowarzyszeń, ruchów i organizacji. Głowna procesja miasta Szydłowca wyruszy z kościoła farnego po mszy świętej o godz. 10.30. Kazania przy ołtarzach stacyjnych wygłoszą tradycyjnie księża: ks. Witold Witasek, ks. Krzysztof Nowosielski i ks. Andrzej Kania. Przy ostatnim ołtarzu, proboszcz ks. kan. Adam Radzimirski wygłosi Słowo Boże i udzieli uroczystego błogosławieństwa.

Boże Ciało to zwyczajowa nazwa uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej, zwanej również Świętem Najświętszego Ciała Chrystusa. Jest to święto ruchome, obchodzone w Kościele katolickim 60 dni po Wielkanocy, w czwartek po święcie Trójcy Świętej.