Wspomnienie Maryi Królowej zostało wprowadzone przez papieża Piusa XII encykliką "Ad caeli Reginam" (Do Królowej niebios) wydaną 11 października 1954 r., w setną rocznicę ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Maryi. w czasie Soboru Watykańskiego I w roku 1869 biskupi francuscy i hiszpańscy prosili o to święto. Pierwszy Kongres Krajowy Maryjny we Francji odbyty w Lyonie (1900) prośbę tę ponowił. Uczyniły to również międzynarodowe kongresy maryjne odbyte we Fryburgu (1902) i w Einsiedeln (1904).

Od roku 1923 wyłonił się specjalny ruch pro regalitate Mariæ. Początkowo wspomnienie Maryi Królowej obchodzone było w dniu 31 maja, ale w wyniku posoborowej reformy kalendarza liturgicznego przesunięto je na oktawę uroczystości Wniebowzięcia Maryi - 22 sierpnia. To właśnie wydarzenie ukoronowania Maryi wspominamy w piątej tajemnicy chwalebnej różańca, a we wspomnienie dokonujemy aktu ponowienia poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi.

Tytuł ten podkreślony został także w dokumentach Soboru Watykańskiego II, szczególnie w Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Lumen gentium: „Niepokalana Dziewica, zachowana wolną od wszelkiej skazy winy pierworodnej, dopełniwszy biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą wzięta została do chwały niebieskiej i wywyższona przez Pana jako Królowa wszystkiego, aby bardziej upodobniła się do Syna swego, Pana panującego (por. Ap 19,16) oraz zwycięzcy grzechu i śmierci” (KK 59).

Pielgrzymowanie do położonego w hiszpańskiej Galicji Santiago de Compostella, wpisało się od przełomu pierwszego i drugiego tysiąclecia w europejską tradycję. Różnymi drogami do znajdującego się tutaj grobu Apostoła Jakuba Starszego pielgrzymowało rocznie, w szczytowym okresie średniowiecza, nawet do 1 miliona pielgrzymów. Rozbicie jedności chrześcijaństwa i jedności Europy, spowodowało spadek ruchu pielgrzymkowego i ograniczenie liczby compostelańskich pątników. Wydawałoby się, że ten zwyczaj już nie odżyje, a jednak pielgrzymi do Santiago, znów zmierzają przez Europę. W lipcu byliśmy wśród wielotysięcznej rzeszy pieszych pielgrzymów, którzy dotarli do Santiago.

Współcześnie tę wielowiekową tradycję ożywił na nowo syn polskiego narodu, papież święty Jan Paweł II, który w listopadzie 1982 roku, ogłosił w katedrze w Santiago Akt Europejski. Apelował w nim, aby Europa „Odnalazła siebie, odkryła swoje początki, tchnęła życie w swoje korzenie”. Apelował o jedność Europy i jej uznanie dla Boga, dla dziedzictwa religii. To wciąż aktualne przesłanie zrodziło na nowo zainteresowanie pielgrzymowaniem do miasta św. Jakuba. Odtwarzano sięgające przełomów I i II tysiąclecia drogi jakubowe, tworzono przewodniki, i przy wsparciu środków unijnych znakowano trasy i tworzono schroniska, zwane z hiszpańska albergami.

W ubiegłym roku do Santiago przybyło blisko 300 000 pielgrzymów (w tym blisko 4000 Polaków), którzy przynajmniej 100 km przeszli pieszo. Większość osób przechodzi znacznie więcej, a wśród nich si tacy, którzy docierają od progu własnego domu, często tysiące kilometrów. Są w tej liczbie także rowerzyści, dla których minimalny limit drogo to 200 km. Pielgrzymowanie drogami szlakami św. Jakuba, najczęściej odbywa się w samotności albo w małych grupach. Pielgrzym niesie ze sobą swój bagaż i radzi sobie sam, jakkolwiek dobrze rozwinięta sieć schronisk dla pielgrzymów jest w tej drodze znacznym ułatwieniem.