Przytoczony w pierwszym czytaniu opis Zesłania Ducha Świętego znamy prawie na pamięć. Jest zwięzły. Pobudza wyobraźnię. Wskazuje na wydarzenie niezwykle ważne, chociaż pozostające tajemnicą; na coś, co nagle „spadło” z nieba, jakby uderzenie gwałtownego wichru, napełniło dom i wszystkich, którzy się w nim znajdowali.

Komentarz do wydarzenia Zesłania Ducha Świętego znajdujemy u samego Chrystusa. Posłanie Ducha Świętego było głębokim pragnieniem Jego Serca, obok pragnienia pozostania z nami pod postacią chleba i wina w Eucharystii. Mówił o tym podczas Ostatniej Wieczerzy. Ducha Świętego nazywał Duchem Prawdy i Pocieszycielem. „Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeśli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was” (J 16, 7). „Gdy On przyjdzie, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy” (J 16, 13).

Przez „odejście”, które warunkowało przyjście Ducha Świętego, Jezus rozumiał swoją śmierć, zmartwychwstanie, a także wniebowstąpienie. Zesłanie Ducha Świętego miało być widzialnym ich owocem. Ewangelia dzisiejszej liturgii mówi o Jezusie ukazującym się apostołom „wieczorem w dniu zmartwychwstania”. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego (por. J 20, 19–22). Pięćdziesiąt dni później, po wstąpieniu Jezusa do nieba, dokonało się uroczyste Posłanie (zesłanie) Ducha Świętego. Duch Święty, jak wyznajemy w Credo, jest Panem i Ożywicielem. Jest Panem, to znaczy Bogiem. Zesłanie Ducha Świętego objawia misterium Boga, który jest Ojcem, Synem (w Jezusie Chrystusie) i Duchem pochodzącym od Ojca i Syna.

Duch Święty jest Ożywicielem. On ożywia i prowadzi Kościół założony przez Chrystusa. Zesłanie Ducha Świętego oznacza narodziny Kościoła i początek jego zbawczej misji w świecie. Duch Święty ożywia Kościół „od wewnątrz”, napełnia umysły, serca, sumienia. Jest światłem pozwalającym dojrzeć prawdę i dobro w mnóstwie poglądów i opinii. Jest mocą uzdalniającą człowieka do postępowania drogą Prawdy i czynienia dobra. Mocą Ducha Świętego ludzie rodzą się w chrzcie dziećmi Bożymi. Mocą Ducha Świętego odpuszczane są im grzechy w sakramencie pojednania. Mocą Ducha Świętego Jezus we Mszy św. przemienia chleb w swoje Ciało i wino w swoją Krew. Przyzywamy Ducha Świętego w sakramencie święceń kapłańskich oraz w sakramencie małżeństwa – „Veni Creator Spiritus”. W sakramencie bierzmowania Duch Święty zstępuje na coraz to nowych uczniów Chrystusa. Dzięki Duchowi Świętemu stajemy się zdolni rozpoznać w Jezusie Boga i wierzyć w Niego. Podkreśla to św. Paweł w drugim czytaniu dzisiejszej uroczystości: Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus.

Duch Święty prowadzi do tego „co w górze”, co wielkie, co piękne, co święte. Prowadzi do radości, którą w Nim, w Duchu Świętym, radował się Jezus i której On chce dla nas, swoich uczniów. Duch Święty uczy nas prawdziwej modlitwy. „Przybądź Duchu Święty… Ojcze ubogich… Dawco łask… Światłości sumień… Gościu najmilszy… Radości serc” (z Sekwencji mszalnej).