Tagi:                                    

Orędzie Ojca Świętego Benedykta XVI

Kościół, oświecony tym paschalnym światłem, wie, że sprzyjanie pełnemu rozwojowi wymaga, aby miarą naszego „spojrzenia” na człowieka było spojrzenie Chrystusa. Nie można bowiem w żaden sposób oddzielić wychodzenia naprzeciw potrzebom materialnym i socjalnym ludzi od zaspokajania głębokich potrzeb serca. Należy to tym bardziej podkreślić w naszej epoce wielkich przeobrażeń, w której w sposób coraz bardziej żywy i palący czujemy, że spoczywa na nas odpowiedzialność za ubogich na świecie. Już mój czcigodny Poprzednik Papież Paweł VI trafnie określał skutki niedorozwoju jako umniejszenie człowieczeństwa. W tym sensie w encyklice Populorum progressio mówił o „brakach materialnych tych, którzy pozbawieni są życiowego minimum egzystencji i znajdują się w moralnym niebezpieczeństwie, jakie stwarza egoizm (…), tych, którzy podlegają ustrojowi ucisku pochodzącego czy to z nadużycia własności i władzy, czy z podstępnego wyzysku czy też z niesprawiedliwych transakcji” (n. 21). Jako środek zaradczy na te przejawy zła Paweł VI zalecał nie tylko „wzrost poszanowania godności bliźniego, nastawienie na ducha ubóstwa, współpracę dla wspólnego dobra, wolę pokoju”, ale także „uznanie przez człowieka najwyższych wartości i Boga jako ich źródła i kresu”.

Chrystusowe „spojrzenie” na tłumy nakazuje nam potwierdzić prawdziwe znaczenie owego „pełnego człowieczeństwa”, które – według Pawła VI – polega na „rozwoju całego człowieka i wszystkich ludzi”. Dlatego pierwszym wkładem, jaki Kościół wnosi w rozwój człowieka i ludów, nie są środki materialne czy rozwiązania techniczne, ale głoszenie prawdy Chrystusa, która kształtuje sumienia i uczy autentycznej godności osoby i pracy, sprzyjając kształtowaniu się kultury, która prawdziwie odpowiada na wszystkie pytania człowieka.


Tagi:                                    

Pamięć o zagładzie Żydów szydłowieckich

W końcu lutego Barbara Tornquist-Plewa, profesor uniwersytetu w Lund (Szwecja) przy okazji rodzinnych odwiedzin w Szydłowcu, spotkała się z dziećmi Publicznej Szkoły Podstawowej Nr 2 i z młodzieżą Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych Nr 2. Po zakończonej pogadance dotyczącej pamięci o zagładzie Żydów szydłowieckich poprosiłam prelegentkę, by krótko poinformowała czytelników „Domu na Skale” o jednym z tematów jej pracy naukowej, związanym właśnie z naszym miastem, jego historią i mieszkańcami.

Barbara Tornquist-Plewa powiedziała: „Razem z kolegami historykami z paru uniwersytetów ze Szwecji, Danii, Niemiec i Włoch prowadzę badania w ramach międzynarodowego projektu naukowego pod tytułem „Holokaust w kulturze historycznej Europy”. Każdy z członków naszej grupy badawczej analizuje pamięć o zagładzie w innym kraju Europy. Piszemy między innymi o Niemczech, Austrii, Włoszech, Węgrzech, Rumunii, Ukrainie, Rosji, Danii, Norwegii i Szwecji. Moim zadaniem jest analiza pamięci o holokauście w Polsce, która w tematyce projektu jest krajem bardzo ważnym, bo właśnie w obozach zagłady na ziemiach okupowanej Polski hitlerowcy zamordowali większość Żydów europejskich, w tym 3 miliony Żydów polskich. Polacy byli więc w dużym stopniu świadkami zagłady. Zagłada lub jej początek dokonywały się w dziesiątkach polskich miast i miasteczek. O gettach dużych miast sporo już napisano, jest również trochę prac (napisanych za granicą) na temat jak pamięć o zagładzie Żydów przekazywano w polskich podręcznikach, literaturze, filmie i muzeach. Ale nie ma, oprócz kilku wyjątków, prac o tym co stało się z pamięcią o Żydach i ich zagładzie w małych polskich miasteczkach, tzw. „sztetł” (co w języku jidisz oznacza właśnie małe miasteczko). Szydłowiec był właśnie takim sztetł przed wojną. Około 75% jego mieszkańców stanowili Żydzi. W czasie okupacji hitlerowskiej stworzono tu tzw. otwarte getto, w którym w 1942 było około 16 tysięcy Żydów. We wrześniu tego samego roku wywieziono ich do Treblinki i zagazowano na śmierć. Następnie hitlerowcom udało się zgromadzić w Szydłowcu jeszcze parę tysięcy Żydów z okolic, tym razem w getcie zamkniętym. Ich również wywieziono do obozów zagłady w styczniu 1943 roku. Ludność, która przez parę wieków stanowiła o życiu ekonomicznym i kulturalnym Szydłowca zniknęła na zawsze. Co po nich zostało? Jak kształtowała się o nich pamięć? Szukam odpowiedzi na to pytanie analizując różne sfery życia, w których może wyrazić się pamięć miasta, a więc np. ikonosferę tzn. budynki, nazwy ulic, pomniki itp. Mówi to o tym, co mieszkańcy miasta i jego władze chcieli zachować w pamięci zbiorowej lokalnej społeczności, a co chcieli zapomnieć. Interesuje mnie obchodzenie rocznic i upamiętnianie wydarzeń z czasów drugiej wojny światowej i miejsca Żydów w tym upamiętnianiu. Analizuję również prace historyczne o Szydłowcu zwracając szczególną uwagę na ilość miejsca poświęconego w nich Żydom (a, okazuje się, że w pracach wydanych przed rokiem 1995 traktuje się ich zupełnie marginalnie i Szydłowiec nie jawi się w nich jako dawny sztetł). Badam wreszcie jak pamięć o Żydach i zagładzie była przekazywana z pokolenia na pokolenie w szydłowieckich rodzinach. O czym mówiono, a o czym milczano. Dlatego właśnie chciałam się spotkać z dziećmi i młodzieżą z Szydłowca, żeby dowiedzieć się co wiedzą o tym dużym rozdziale w historii Szydłowca, a okazuje się, że nadal wiedzą niewiele. Przypadkowy przyjezdny odwiedzając Szydłowiec nie ma dużej możliwości by się dowiedzieć, że było to kiedyś miasteczko żydowskie, którego większość mieszkańców zginęła tragicznie. Nie ma znaków informujących o pamiątkach pożydowskich, ani o miejscach egzekucji, a przecież na cmentarzu żydowskim, którego nędzne resztki znajdują się jeszcze w Szydłowcu, pochowano w grobach zbiorowych parę setek rozstrzelanych tu ma miejscu Żydów. Kto dzisiaj o tym pamięta? Moja praca jest więc o pamięci o holokauście, a właściwie, jeszcze więcej o niepamięci i jej przyczynach.”


Tagi:                                    

Sołectwo Barak

Na sesji rady Miasta 28 lutego, radni przyjęli uchwałę o podziale sołectwa Wola Korzeniowa i utworzeniu nowego sołectwa Barak. Równocześnie radni uchwalili status sołectwa, który wcześniej był skonsultowany z mieszkańcami Baraku. Wszyscy radni byli przychylni powołaniu nowej jednostki pomocniczej. Na sesji dyskutowano nad wzorcowym statusem dla sołectw, zgodnym z przepisami unijnymi. Po uprawomocnieniu się uchwały o nowym sołectwie i opublikowaniu jej w Dzienniku Urzędowym województwa mazowieckiego, w przeciągu 30 dni przeprowadzone zostaną wybory sołtysa i rady sołeckiej. Kadencje sołtysów kończą się 2007 roku. A.Sz.W