19 marca, w liturgii Kościoła obchodzimy uroczystość Świętego Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny. Bóg wybrał św. Józefa, aby troszczył się o Najświętsze Osoby na ziemi, o Jezusa Syna Bożego i Jego Dziewiczą Matkę Maryję. W historii Kościoła, zwracano uwagę na różne aspekty osobowości i misji św. Józefa, męża sprawiedliwego. Widziano w nim żywiciela Pana, opiekuna świętej Rodziny, troszczącego się o jej utrzymanie, podkreślano jego rolę jako stróża dziewictwa Matki Bożej, Jej Oblubieńca. W XIX wieku zwrócono uwagę na aspekt odpowiedzialności i opieki jaką św. Józef otaczał "pierwszy" Kościół, zgromadzony wokół Osoby Jezusa w Nazarecie. W 1870 roku, św. Józef został ogłoszony patronem Kościoła Powszechnego. Warto pamiętać o tym zawierzeniu, także teraz, kiedy tyle ataków godzi w Chrystusowy Kościół.

Papież Jan Paweł II w swej Adhortacje Apostolskiej „Redemptoris Custos” Zachęcał nas do kultu Świętego Józefa, do wzywania Jego orędownictwa przed Bogiem. Poniżej dwa fragmenty Adhortacje:

„III - MĄŻ SPRAWIEDLIWY — OBLUBIENIEC Na swej życiowej drodze, która była pielgrzymowaniem w wierze, Józef do końca pozostał wierny wezwaniu Bożemu, tak jak Maryja. jej życie było spełnianiem do końca owego pierwszego „fiat”, jakie wypowiedziała w momencie zwiastowania. Józef natomiast, jak już mówiliśmy, w momencie swego „zwiastowania” nie wypowiedział żadnego słowa, a jedynie „uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański” (Mt 1, 24). A to pierwsze „uczynił” stało się początkiem „drogi Józefa”. W ciągu całej tej drogi Ewangelie nie zapisują żadnego słowa, jakie wypowiedział. Ale milczenie Józefa ma swą szczególną wymowę: poprzez to milczenie można w pełni odczytać prawdę, jaka zawiera ewangeliczne stwierdzenie: „mąż sprawiedliwy” (por. Mt 1, 19) Trzeba umieć odczytywać tę prawdę, zawiera się w niej, bowiem jedno z najważniejszych świadectw o mężczyźnie i jego powołaniu. Kościół w ciągu pokoleń coraz wnikliwiej i dokładniej odczytuje to świadectwo, jakby wyjmując ze skarbu tej dostojnej postaci „rzeczy nowe i stare” (Mt 13, 52) IV - PRACA WYRAZEM MIŁOŚCI 22. Codziennym wyrazem tej miłości jest w życiu Rodziny nazaretańskiej praca. Zapis ewangeliczny utrwalił rodzaj tej pracy, przez którą Józef starał się zapewnić utrzymanie Rodzinie: cieśla. To jedno słowo obejmuje ciąg wszystkich lat życia Józefa w Nazarecie. Dla Jezusa są to lata życia ukrytego, o których mówi Ewangelista (po wydarzeniu w świątyni jerozolimskiej): „... poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany” (Łk 2, 51). Owo „poddanie”, czyli posłuszeństwo Jezusa w domu nazaretańskim bywa powszechnie rozumiane również jako uczestniczenie w pracy Józefa. Ten, o którym mówiono, że jest „synem cieśli”, uczył się pracy od swego domniemanego „ojca”. Jeżeli Rodzina z Nazaretu jest w porządku zbawienia i świętości przykładem i wzorem dla ludzkich rodzin, to podobnie i praca Jezusa przy boku Józefa-cieśli. W naszej epoce Kościół szczególnie to uwydatnił poprzez wspomnienie liturgiczne Józefa-Rzemieślnika w dniu 1 maja. Praca ludzka (w szczególności praca fizyczna) znalazła szczególne miejsce w Ewangelii. Wraz z człowieczeństwem Syna Bożego została ona przyjęta do tajemnicy Wcielenia. Została też w szczególny sposób odkupiona. Józef z Nazaretu, przez swój warsztat, przy którym pracował razem z Jezusem, przybliżył ludzką pracę do tajemnicy Odkupienia.”