Karol Józef Wojtyla, po wyborze na papieża w październiku 1978 roku znany jako Jan Paweł II , urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach, polskim mieście oddalonym 50 km od Krakowa.

Był najmłodszym z trójki dzieci Karola Wojtyły i Emilii Kaczorowskiej. Jego matka zmarła w 1929 roku. Jego starszy brat Edmund, lekarz, zmarł w 1932 roku, a jego ojciec, podoficer wojskowy, zmarł w 1941 roku. Siostra, Olga, zmarła zaraz po urodzeniu.

Został ochrzczony 20 czerwca 1920 roku w kościele parafialnym w Wadowicach przez ks. Franciszka Żaka. Pierwszą Komunię przyjął w wieku 9 lat a bierzmowanie w wieku 18 lat. Po uzyskaniu dyplomu szkoły średniej w gimnazjum im. Marcina Wadowity w Wadowicach, rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie w 1938 roku oraz szkołę aktorską.

Gdy w roku 1939 nazistowscy okupanci zamknęli uniwersytet, młody Karol musiał pracować w kamieniołomach (1940-1944) oraz w zakładach chemicznych Solvay, aby zarobić na utrzymanie i uniknąć deportacji do Niemiec.

W 1942 roku, świadomy swojego powołania do kapłaństwa, zaczął uczęszczać do tajnego Seminarium Duchownego w Krakowie, kierowanego przez kardynała Adama Stefana Sapiehę, arcybiskupa Krakowa. W tym samym czasie, Karol Wojtyła był jednym z pionierów "Teatru Rapsodycznego", również tajnego.

Po II wojny światowej kontynuował studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie, zaraz po jego ponownym otwarciu, oraz na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk arcybiskupa Sapiehy w Krakowie w dniu 1 listopada 1946 roku.

Wkrótce potem Kardynał Sapieha wysłał go do Rzymu, gdzie przygotowywał pracę pod kierunkiem francuskiego dominikanina, Garrigou-Lagrange. Doktorat z teologii ukończył w 1948 r. na podstawie pracy na temat wiary w oparciu o dzieła św. Jana od Krzyża (Doctrina de fide apud sanctum Joannem a Cruce). W tym czasie, podczas wakacji, sprawował posługę duszpasterską wśród polskich emigrantów we Francji, Belgii i Holandii

W 1948 roku powrócił do Polski i pracował jako wikariusz w różnych parafiach Krakowa oraz jako kapelan studentów. Ten okres trwał do roku 1951, kiedy ponownie podjął studia filozoficzne i teologiczne. W 1953 roku obronił pracę habilitacyjną na temat "Ocena możliwości zbudowania etyki chrzecijańskiej w oparciu o system etyczny Maxa Schelera" na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Następnie został profesorem teologii moralnej i etyki społecznej w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie oraz na Wydziale Teologicznym w Lublinie

4 lipca 1958 roku został mianowany przez papieża Piusa XII biskupem tytularnym Ombi oraz biskupem pomocniczym Krakowa. Sakrę biskupią otrzymał 28 września 1958 roku w katedrze na Wawelu, w Krakowie, z rąk arcybiskupa Eugeniusza Baziaka.

W dniu 13 stycznia 1964 roku, papież Paweł VI ustanowił go arcybiskupem Krakowa, a 26 czerwca 1967 roku mianował go kardynałem, przydzielając mu kościół tytularny San Cesareo in Palatio, diakonię podniesioną pro illa vice do tytułu kościoła prezbiterialnego

Oprócz uczestniczenia w Soborze Watykańskim II (1962-1965), gdzie w istotny sposób przyczynił się do opracowania Konstytucji Gaudium et spes, Kardynał Wojtyła brał udział we wszystkich zgromadzeniach Synodu Biskupów.

Kardynałowie wybrali go na papieża podczas konklawe w dniu 16 października 1978 roku; przyjął imię Jana Pawła II. W dniu 22 października, w Dzień Pański, uroczyście zainaugurował swoją posługę Piotrową jako 263-ty następca Apostoła. Jego pontyfikat, jeden z najdłuższych w historii Kościoła, trwał prawie 27 lat.

Kierując się pasterską troską o wszystkie Kościoły oraz w poczuciu otwartości i miłości do całego rodzaju ludzkiego, Jan Paweł II pełnił posługę Piotrową z niestrudzonym duchem misyjnym, oddając jej wszystkie swoje siły. Odbył 104 wizyt duszpasterskich poza Włochami i 146 na terenie Włoch. Jako biskup Rzymu odwiedził 317 z 333 parafii w tym mieście.

Odbył więcej spotkań z Ludem Bożym i z przywódcami państw niż wszyscy jego poprzednicy. Ponad 17.600.000 pielgrzymów uczestniczyło w audiencjach generalnych w każdą środę (ponad 1160), nie licząc innych audiencji specjalnych i ceremonii religijnych (ponad 8 milionów pielgrzymów w czasie samego Wielkiego Jubileuszu Roku 2000). Spotkał się z milionami wiernych podczas wizyt duszpasterskich we Włoszech i na całym świecie. Musimy też pamiętać o licznych osobistościach rządowych, z którymi spotkał się w trakcie 38 wizyt oficjalnych, o 738 audiencjach i spotkaniach z głowami państw oraz 246 audiencjach i spotkaniach z premierami.

Jego miłość do ludzi młodych doprowadziła go do ustanowienia Światowych Dni Młodzieży. Dziewiętnaście Światowych Dni Młodzieży obchodzonych podczas jego pontyfikatu zgromadziło miliony młodych ludzi z całego świata. Jego troska o rodzinę znalazła swój wyraz w Światowych Spotkaniach Rodzin, które zainicjował w 1994 roku.

Jan Paweł II z powodzeniem promował dialog z Żydami i przedstawicielami innych religii, których wiele razy zapraszał na spotkania modlitwy o pokój, zwłaszcza w Asyżu.

Pod jego przewodnictwem Kościół przygotowywał się na trzecie tysiąclecie i świętował Wielki Jubileusz Roku 2000, zgodnie ze wskazówkami zawartymi w Liście Apostolskim Tertio millennio adveniente. Kościół podjął wyzwania nowej epoki, idąc za jego wskazówkami zawartymi w Liście Apostolskim Novo millennio ineunte, w którym wskazywał wiernym drogę przyszłości.

Poprzez Rok Odkupienia, Rok Maryjny i Rok Eucharystii, promował duchową odnowę Kościoła.

Nadał wyjątkowy impuls beatyfikacjom i kanonizacjom, skupiając się na niezliczonych przykładach świętości jako zachęcie dla ludzi naszych czasów. Celebrował 147 uroczystości beatyfikacyjnych, w czasie których ogłosił 1338 Błogosławionych oraz 51 kanonizacji 482 świętych. Ogłosił św. Teresę od Dzieciątka Jezus Doktorem Kościoła.

Znacznie poszerzył Kolegium Kardynalskie, powołując 231 kardynałów (plus jeden in pectore) na 9 konsystorzach. Odbył również sześć pełnych posiedzeń Kolegium Kardynalskiego

Zwołał 15 zgromadzeń Synodu Biskupów - sześć Ogólnych Zwyczajnych (1980, 1983, 1987, 1990, 1994 i 2001), jedno Zgromadzenie Ogólne Nadzwyczajne (1985) oraz osiem Zgromadzeń Specjalnych (1980, 1991, 1994, 1995, 1997, 1998 /2/ i 1999).

Jego najważniejsze dokumenty obejmują 14 Encyklik, 15 Adhortacji Apostolskich, 11 Konstytucji Apostolskich i 45 Listów Apostolskich.

Promulgował Katechizm Kościoła Katolickiego w świetle Tradycji autorytatywnie interpretowanej przez Sobór Watykański II. Zreformował również Wschodni i Zachodni Kodeks Prawa Kanonicznego, powołał nowe instytucje oraz zreorganizował Kurię Rzymską.

Opublikował też pięć napisanych przez siebie książek: "Przekroczyć próg nadziei" (październik 1994), "Dar i Tajemnica: w pięćdziesiątą rocznicę moich święceń kapłańskich" (listopad 1996), "Tryptyk rzymski - medytacje poetyckie" (marzec 2033), "Wstańcie, chodźmy" (maj 2004) oraz "Pamięć i tożsamość" (luty 2005).

W promieniach Chrystusa zmartwychwstałego, 2 kwietnia Anno Domini 2005, o godzinie 21.37, gdy sobota dobiegała końca a rozpoczynał się Dzień Pański, Oktawa Wielkanocy i Niedziela Miłosierdzia Bożego, umiłowany Pasterz Kościoła, Jan Paweł II, odszedł z tego świata do Ojca.

Od tego wieczora do 8 kwietnia, dnia pogrzebu Papieża, przybyło do Rzymu ponad trzy miliony pielgrzymów, aby złożyć hołd śmiertelnym szczątkom Papieża. Niektórzy z nich czekali 24 godziny, aby wejść do Bazyliki Świętego Piotra.

W dniu 28 kwietnia, papież Benedykt XVI ogłosił, że okres pięciu lat wymaganych do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego, dla Jana Pawła II zostanie pominięty. Proces został oficjalnie otwarty przez kardynała Camillo Ruini, wikariusza dla diecezji rzymskiej, w dniu 28 czerwca 2005 roku.