W dniu 4 lutego 2007 r. w na Zamku Królewskim w Warszawie, przed urną z sercem gen. Tadeusza Kościuszki odbyły się uroczystości z okazji 261. rocznicy jego urodzin. W obchodach udział wzięli przedstawiciele Wojska Polskiego, w tym z jednostek wojskowych kultywujących chlubne tradycje kościuszkowskie, a także szkół oraz drużyn, hufców i chorągwi harcerskich, których patronem jest Tadeusz Kościuszko.

Tadeusz Andrzej Kościuszko urodził się 4 lutego 1746 r. w Merczowszczyźnie na Polesiu, był synem Ludwika i Tekli z Ratomskich. Pochodzący z niezamożnej rodziny szlacheckiej, ale niezwykle zdolny chłopiec został w 1765 r. przyjęty do Szkoły Rycerskiej w Warszawie. Dalszą naukę kontynuował we Francji, gdzie ukończył 2-letni kurs Wyższej Szkoły Inżynieryjnej. Mimo gruntownego wykształcenia i zdobytego doświadczenia wojskowo-technicznego nie mógł on jednak wstąpić do nielicznego Wojska Polskiego. Po krótkim pobycie w kraju i uregulowaniu spraw majątkowych, udał się za ocean, gdzie w 1776 r. wstąpił w szeregi armii amerykańskiej walczącej o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Tadeusz Kościuszko zasłynął jako wybitny specjalista w dziedzinie budowy twierdz i umocnień polowych. Jego dziełem było ufortyfikowanie Filadelfii i West Point, gdzie obecnie mieści się elitarna amerykańska akademia wojskowa. Znacznie przyczynił się również do zwycięstwa w bitwie pod Saratogą, która stanowiła przełomowy punkt wojny. Jego zasługi i zdolności zostały docenione przez Kongres Amerykański, który nadał Kościuszce stopień generała brygady.

Po powrocie w 1784 r. do kraju Kościuszko osiadł w swym majątku ziemskim. Od 1789 r. już jako generał Tadeusz Kościuszko służył w armii polskiej. W 1792 r. walczył w wojnie z Rosją. Jego wiedza i talent dowódczy objawiły się m.in. w wspaniałym zwycięstwie pod Dubienką. Jednak mimo ofiarności Kościuszki i całego Wojska Polskiego, przewaga armii carskiej okazała się zbyt duża.

W 1794 r. po pobycie na emigracji Kościuszko powrócił do kraju, by stanąć na czele insurekcji. 24 marca 1794 r. na rynku krakowskim jako Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej złożył przysięgę na wierność Narodowi. Tadeusz Kościuszko okazał się zdolnym dowódcą i organizatorem. Dzięki jego talentom Wojsko Polskie rosło w siłę i odnosiło sukcesy. Do legendy przeszło wspaniałe zwycięstwo w dniu 4 kwietnia 1794 r. pod Racławicami. Niemniej ważna była także zakończona sukcesem dwumiesięczna obrona Warszawy. Kościuszko stał się symbolem i opoką powstania. Nic więc dziwnego, iż gdy w przegranej bitwie pod Maciejowicami (10 października 1794 r.) Naczelnik został ranny i wzięty do niewoli powstanie wkrótce upadło. Z ogromnej roli jaką Kościuszko odgrywał w Polsce zdawała sobie sprawę również caryca Katarzyna II, która uwięziła go w potężnej twierdzy Pietropawłowskiej. Dopiero po jej śmierci w 1796 r. nieugięty bojownik o wolność Narodu Polskiego został uwolniony przez nowego cara – Pawła I.

Ostatnie lata życia, Kościuszko spędził na emigracji w Stanach Zjednoczonych, Francji i Szwajcarii, gdzie zmarł 15 października 1817 r.