W niedzielę, 28 listopada, w Kościele katolickim rozpoczyna się Adwent. Jest to bogaty w symbolikę, czterotygodniowy okres przygotowania do Bożego Narodzenia oraz wzmożonego oczekiwania na koniec czasów i ostateczne przyjście Jezusa Chrystusa. Czterotygodniowy czas Adwentu, który nie jest okresem pokuty, ale radosnego oczekiwania, obfituje w zwyczaje i symbole. Jest podobny do całego ludzkiego życia, które jest oczekiwaniem na pełne spotkanie z Bogiem.

Teologicznie czas ten wyraża oczekiwanie Kościoła na podwójne przyjście Chrystusa. W pierwszym okresie akcent położony jest na Paruzję, czyli ostateczne przyjście Chrystusa na końcu świata. Ostatni tydzień natomiast bezpośrednio przygotowuje do narodzenia Chrystusa, przez które Bóg wypełnia wszystkie obietnice złożone w historii. Adwentowe czytania mszalne dotyczą m.in. dramatycznych nawoływań proroków, którzy zachęcają do nawrócenia, podkreślają zbliżający się kres czasu i ostateczne nastanie Królestwa Bożego. Równocześnie jednak Kościół przypomina o nadziei, jaka wiąże się z paruzją, czyli ponownym przyjściem Chrystusa - w każdej Mszy św. padają słowa: "abyśmy zawsze wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu, pełni nadziei oczekiwali przyjścia naszego Pana Jezusa Chrystusa".

Pierwsze wzmianki nt. Adwentu jako okresu przygotowania do świąt Bożego Narodzenia pochodzą z IV w. W Rzymie zwyczaj ten znany był od VI w. i obejmował cztery tygodnie przed świętami. Przez pewien czas Adwent był okresem postu, co dalej jest zachowywane w liturgii wschodniej.

Trwa modlitwa Kościoła w II tygodniu adewntowego czuwania. Codziennie rano o godz. 7 w kościele św. Zygmunta odprawiana jest msza święta roratnia. W kościele Narodzenia NMP na Szydłówku taka msza święta celebrowana jest o godz. 6 rano.

Roraty jest to msza św. ku czci Najświętszej Marii Panny. Odprawiana zwykle wcześnie rano, przed świtem, gromadzi rzesze wiernych. Szczególnie chętnie w Roratach uczestniczą dzieci, z przyniesionymi do świątyni lampionami. Msza rozpoczyna się przy wyłączonych światłach, mrok świątyni rozpraszają jedynie świece i lampiony. Dopiero na śpiew "Chwała na wysokości Bogu" zapala się wszystkie światła w kościele.

Nazwa "roraty" pochodzi od pierwszego słowa łacińskiej pieśni na wejście "Rorate coeli" (niebiosa, spuśćcie rosę). Uczestnictwo dzieci wiąże się ze zwyczajem podejmowania różnych dobrych postanowień na czas Adwentu. Dzieci często zapisują te postanowienia na kartkach, składanych następnie przy ołtarzu. Mają one wyrażać wewnętrzne przygotowanie do Bożego Narodzenia i chęć przemiany życia.

Z inicjatywy czcicieli św. ojca Pio, o godz. 9 w szydłowieckiej farze, ks. kan. Adam Radzimirski koncelebrował mszę świętą w intencji ks. Andrzeja Kani. Opiekuna między innymi kręgów Domowego Kościoła i grupy modlitewnej św. ojca Pio. Kazanie adwentowe wygłosił ks. Witold Witasek. W czasie mszy świętej ks. A. Radzimirski poświęcił opłatki, które zostaną rozniesione do katolickich domów w parafii św. Zygmunta. Po zakończeniu adwentowej Eucharystii przedstawiciele rodzin DK, Akcji Katolickiej, KSM i Scholii złożyli ks. Andrzejowi imieninowe życzenia.

ABC liturgii!

W Kościele katolickim dzisiejsza niedziela rozpoczyna nowy rok kościelny i czas w liturgii zwany Adwentem. To czterotygodniowy okres bogaty w symbolikę, ukierunkowany na przygotowanie do Bożego Narodzenia oraz oczekiwania na ostateczne przyjście Jezusa Chrystusa, przy końcu świata. Adwent jest czasem radosnego oczekiwania, symbolizowanym przez świecę roratną czy wykonany z gałązek szlachetnych, trwałych drzew iglastych ozdobiony świecami wieniec adwentowy. Najbardziej charakterystycznym zwyczajem adwentowym, zwłaszcza w Polsce, są Roraty. Jest to Msza św. sprawowana ku czci Najświętszej Maryi Panny, zwykle bardzo wcześnie rano. Wierni, często w ciemnościach przenikniętych jedynie blaskiem trzymanych w ręku świec i lampionów, wraz z Maryją czekają na wybawienie, jakie światu przyniosły narodziny Zbawiciela.

Uzbekistan to kraj, w którym adwent trwa już przez stulecia. Niegdyś nazywał sie on Sogdianą i był podbity oraz skolonizowany przez Aleksandra Macedońskiego. Herbem Uzbekistanu jest odradzający sie z popiołu feniks, który jest wspólnym dla tradycji perskiej i Chorezmu symbolem dawnych wierzeń i legend wynoszących ogień do rangi bóstwa.

To ciekawy kraj, który przyjął chrzest kilka wieków wcześniej niż Polska. Na zachodzie Uzbekistanu dominuje pustynia Kyzył-kum, znana Polakom z filmu Faraon. Na wschodzie istnieje przepiękne pasmo gór Tien Szan, które są fragmentem Himalajów najbardziej wysuniętym na Zachód. Bogactwem tego kraju jest bawełna, złoto, uran jak również z niczym nieporównywalna kultura i klimat. W nadchodzącym roku będziem świętować 70-lecie powstania Armii gen. Andersa, która powstawała właśnie w Uzbekistanie. My Polacy mamy wobec Uzbeków dług wdzięczności, bo byli dla nas zawsze życzliwi i chętnie podjęli inicjatywę odnowienia kilkudziesięciu cmentarzy wojskowych rozrzuconych po całym kraju. Na przykład cmentarzem polskim w starożytnym mieście w Margelanie opiekuje się muzułmański mulla czyli kapłan.

1. Etap pierwszy nestoriański W Bizancjum zachowały się notatki, że wśród jeńców pochodzących z tureckich plemion tej ziemi było wielu, którzy mieli tatuaże krzyża na czole. Owszem byli to chrześcijanie Nestorianie, czyli ta sama rodzina wierzących, która istnieje w Iraku do dziś oraz w pewnych okolicach Indii.

   ---

Adwent w to czas przygotowania i nadziei. Kościół oczekuje od nas abyśmy byli zapatrzeni w przyszłość, trwali w czujności, wykorzystując ten czas na dobre przygotowania się do Świąt Bożego Narodzenia.

Adewnt niesie także wymiar związany z przygotowaniem się na kolejne przyjście Chrystusa, na końcu naszego indywidualnego życia i tego które nastąpi na końcu czasów. W czuwaniu, w oczekiwaniu na Pana, zawarty jest element walki z samym sobą, z nieprzyjaciólmi zbawienia, z grzechem i tym wszystkim co oddala od Boga.

Kościół w Adwencie kieruje naszą uwagę na Najświętszą Maryję Pannę, która może nam pomóc w przemianie, w przygotowaniu serca na przyjście Jej Syna Jezusa Chrystusa. W kościołach codziennie odprawiana jest msza święta wotywna do NMP zwana roratnią. Pierwszą mszę roratnią w poniedziałkowy poranek 3 grudnia koncelebrowali księża: Adam Radzimirski, Andrzej Kania i Krzysztof Nowosielski.

W farze i wokół fary św. Zygmunta sporo się dziś wydarzyło. Najpierw na mszy świętej o godz. 10.30 , dziewięciu kandydatów do służby liturgicznej ołtarza poprzez symboliczne nałożenie komży włączono w poczet ministrantów. Po południowej sumie odbyła się zaś już druga w adwencie debata, zorganizowana przez młodzież ze strefy JP II. Dotyczyła ona tym razem tematyki radości. Uczestnicy wraz z księdzem Witoldem Witaskiem próbowali odpowiedzieć na pytania czym jest radość, co różni radość od szczęścia, czy radość można czerpać z rzeczy prostych. Debata zgromadziła około 20 osób.

Warto może przypomnieć tutaj nauki św. Franciszka, który uczył, że prawdziwa radość, aby się ukazać, nie po­trzebuje nieopanowanego śmiechu. Pochodzi z czystości serca i zdo­bywa się ją przez pobożną modlitwę. Jej owocami są: gorliwość i troskliwość, nastawienie i gotowość duszy i ciała do pełnienia z rado­snym duchem wszelkiego dobra.

Na każdej mszy świętej, co może najważniejsze nauki rekolekcyjne głosił ks. dr Michał Krawczyk. Przypominał on że wiara to nie obserwowanie Chrystusa, na poziomie ludzkiej ciekawości, do tego jeszcze przez pryzmat swych własnych wizji i opinii, ale autentyczne uczestnictwo w Jego dziele, wejście w głębie Jego Słowa, głoszenie Jego nauki.

W niedzielę, 30 listopada, w Kościele katolickim rozpoczyna się Adwent. Jest to bogaty w symbolikę, czterotygodniowy okres przygotowania do Bożego Narodzenia oraz wzmożonego oczekiwania na koniec czasów i ostateczne przyjście Jezusa Chrystusa. Czterotygodniowy czas Adwentu, który nie jest okresem pokuty, ale radosnego oczekiwania, obfituje w zwyczaje i symbole. Jest podobny do całego ludzkiego życia, które jest oczekiwaniem na pełne spotkanie z Bogiem. Adwent jest wyjątkowym czasem dla chrześcijan.

Słowo adwent pochodzi z języka łacińskiego "adventus", które oznacza przyjście. Dla starożytnych rzymian słowo to, oznaczało oficjalny przyjazd cezara. Dla chrześcijan to radosny czas przygotowania na przyjście Pana. Oczekiwanie na przyjście Chrystusa musi rodzić radość, gdyż jest oczekiwaniem na przyjście Jezusa. Dlatego też Adwent jest nie tyle czasem pokuty, ile raczej czasem pobożnego i radosnego oczekiwania. Opuszczenie hymnu Gloria nie jest wyrazem pokuty, jak w Wielkim Poście, lecz znakiem czekania na nowe zabrzmienie hymnu anielskiego śpiewanego w noc narodzenia Jezusa (Łk 2, 14). Teologicznie czas ten wyraża oczekiwanie Kościoła na podwójne przyjście Chrystusa. W pierwszym okresie akcent położony jest na Paruzję, czyli ostateczne przyjście Chrystusa na końcu świata. Ostatni tydzień natomiast bezpośrednio przygotowuje do narodzenia Chrystusa, przez które Bóg wypełnia wszystkie obietnice złożone w historii.

Adwentowe czytania mszalne dotyczą m.in. dramatycznych nawoływań proroków, którzy zachęcają do nawrócenia, podkreślają zbliżający się kres czasu i ostateczne nastanie Królestwa Bożego. Równocześnie jednak Kościół przypomina o nadziei, jaka wiąże się z paruzją, czyli ponownym przyjściem Chrystusa - w każdej Mszy św. padają słowa: "abyśmy zawsze wolni od grzechu i bezpieczni od wszelkiego zamętu, pełni nadziei oczekiwali przyjścia naszego Pana Jezusa Chrystusa".